اثر بخشی آموزش مهارت های مقابله ای بر کاهش تنیدگی بیماران مبتلا به صرع

سابقه و هدف: صرع از فراگیرترین اختلالات مغزی است که در جوامع مختلف بین نیم تا یک درصد افراد جامعه را مبتلا می­سازد. هدف از انجام این پژوهش تعیین اثر بخشی آموزش مهارت­های مقابله (مقابله درمان­گری) بر کاهش تنیدگی بیماران مبتلا به صرع بود. مواد و روش­ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است. آزمودنی­ها شامل 60 نفر از مصروعین عضو انجمن صرع استان اصفهان، در شش ماه دوم سال 1389 بودند که به­صورت تصادفی از لیست اسامی اعضای انجمن صرع استان اصفهان انتخاب شده و در دو گروه 30 نفره­ی آزمایش و کنترل قرار گرفتند. سپس، برنامه آموزش و تمرین آموزش مقابله با استرس در هشت هفته­ی دو ساعته اجرا شد. پیش و پس از اجرای آموزش و تمرین، پرسشنامه­ی مقابله­ی لازاروس – فولکمن، مقیاس افسردگی، استرس و اضطراب و Depression, Anxiety, Stress Scale (DASS) تکمیل شد. نتایج: نتایج نشان داد که 60 درصد افراد گروه آزمایش و 3/53 درصد افراد گروه کنترل زن بوده­اند. بیشتر پاسخ­گویان در گروه آزمایش (7/36 درصد) در محدوده­ی سنی 24-18 سال و در گروه کنترل 30 درصد افراد در محدوده­ی سنی 24-18 سال بوده­اند. یافته­ها نشان داد آموزش مهارت­های مقابله با استرس بر کاهش تنیدگی افراد مصروع مؤثر است (01/0> P). هم­چنین، مهارت آموزی مقابله با استرس بر نمرات همه خرده مقیاس­های راه­های مقابله­ای به­جز دوری­جویی، خویشتن­داری، و مسؤلیت­پذیری مؤثر بوده است (01/0>P). نتیجه­گیری: یافته­های این پژوهش حاکی از آن است که آموزش مهارت شیوه­های مقابله به­عنوان یک روش درمانی می­تواند در طرح درمانی این بیماران ادغام شود.